คุณกำลังเล่นเกม หรือเกมกำลังเล่นคุณ?

ฉันจำได้ว่าครั้งแรกที่รู้สึกสูญเสียเวลาไม่ใช่ในช่วงวิกฤตหรือภาวะหมดแรง แต่ขณะกดเข้าไปในเกมชื่อ King’s Game เพื่อล่าหาชัยชนะที่ดูเหมือนจะมาถึง

ดูเผิน ๆ มันดูไร้พิษภัย: ธีมยุคกลาง เครื่องราชอิสริยาภรณ์ทองคำ เสียงรบกวนจากสงคราม มีอะไรซ่อนอยู่เบื้องหลังความงามนั้น? เป็นจังหวะที่ออกแบบมาให้รู้สึกตอบแทนแม้ไม่มีผลจริง

ในฐานะผู้เคยทำงานในบริษัทวิจัยจริยธรรมปัญญาประดิษฐ์ ผมรู้ทันที: ภาพสะท้อนของอำนาจ

การหลอกลวงของอำนาจ

เกมบอกว่า “คุณเป็นกษัตริย์” ในทุกการหมุน แต่อำนาจแท้จริงไม่ใช่เรื่องดวงหรือความแปรปรวน มันคือความชัดเจน

เมื่อมันบอกว่า “อัตราชนะ 90%” มันไม่ได้โกหก—but มันไม่ได้อธิบายว่าความน่าจะเป็นไม่ใช่การคาดเดาได้ เมื่อนั้นเบื้องหน้าตาของสมองจะเข้ามาแทน: เราเข้าใจการมองหาแบบแผนเป็นการควบคุมตัวเอง

ผมเห็นผู้ใช้งานโพสต์ภาพ ‘ชนะ’ พร้อมน้ำตา—ไม่ใช่เพราะได้เงินแต่เพราะรู้สึก กลับมามีอำนาจ อีกครั้ง

ความรู้สึกเช่นนี้? มันไม่ใช่อารมณ์โชคชะตา มันถูกออกแบบมาแล้ว

พิธีกรรมที่เราไม่มองเห็น

กฎต่าง ๆ เหมือนกลยุทธ์: จำกัดงบ (‘ปกป้องคลังสมบูรณ์’), เวลารอบ (‘หายใจก่อนสงครามครั้งถัดไป’), สตรี๊กโบนัส (‘ขอบคุณสำหรับความภักดี’) สุดยอด! พวกมันไม่ใช่วางแผนป้องกัน—พวกมันคือพิธีกรรมที่ทำให้มองเห็นเป็นระเบียบโดยแทรกซึมในการเข้าร่วม

ในสมุดโน๊ตของผมเมื่อปีที่แล้ว: _“ฉันบอกตัวเองไว้ว่าหยุดหลังสามรอบ แต่อยู่ๆ ก็อยากลองรอบสาม เพื่อดูว่าวงรอบสามจะทำลายฉันไหม” เสียงสะท้อนไหม?

เมื่อหยุดเชื่อแล้ว会发生อะไร?

กลางปี2023 ผมลบแอปเกมออกจากโทรศัพท์เป็นเวลาสามสัปดาห์—not เพราะกลัวหรืออาย—not เพราะอยากรักษาน้ำหนัก—แต่อยากรู้

ไร้นotification, ไร้ม่านหมุน, ไร้อะไรประกาศชัยชนะโดยไม่มากำหนดรับเลย และ…เงียบสงบกลับเต็มไปด้วยพลังงาน เรามาสนใจบางอย่างเล็ก ๆ:แสงแดดบนพื้นครัวตอนเที่ยง; พ่อแม่อยู่ข้างๆ กับเสียงเพลงเบา ๆ; เงียบที่ไร้น้ำหนักและความผิดชอบ ขอสารภาพตรง ๆ…ฉันขาดอะไรแค่อารมณ์ของการเกร็งตลอดเวลาเท่านั้นครับ

เปลี่ยนมุมมอง โดยไม่มากำเนิดตนเอง

digital psychology, behavioral design, gaming addiction, algorithmic influence, mindful tech use, emotional autonomy, online games psychology