ฉันพบตัวเองในความเงียบของเกมราชัน

ฉันเคยคิดว่าการพนันคือการตามเหรียญ—จนถึงคืนหนึ่งที่เงียบสงบ ฉันนั่งคนเดียว สังเกตการหมุนโดยไม่มีเสียง เกมราชันไม่มอบรับเกียรติ มันกระซิบบอก: มังกุฎทองหมุนบนผ้าไหมม่วง ธงปลิวในห้องเงียบ ไม่มีแตรัมร้อง เพียงเสียงกระซิบนุ่มนของเครื่องที่รอให้คุณสังเกต—ช่วงเวลาหยุดระหว่างการแพ้ ฉันไม่อยู่ที่นี่เพื่อชนะ ฉันอยู่ที่นี่เพื่อรู้สึก ทุกสัญลักษณ์กระจายคือความทรงจำ: กรอกอัศวะของอัศวะถูกทอดไว้บนหน้าจอ เครื่องแจ็คพอตที่ไม่จ่ายแต่อยู่นานเหมือนลาลับเบี้ยจากหน้าต่างปราสาทเก่า พื้นที่ป่าไม่แทนสัญลักษณ์—มันแทนความเงียบ ฉันเลือกวอลาติลิตี้เพราะความเสี่ยงสูงฟังดูดังเกินไป เครืองของฉัน? สิบห้าหยวนต่อการหมุน เวลาก็สามสิบนาที อีกแล้ว ฉันเชื่อในเทรนด์ไม่ได้ RNG 不โกหัว—แต่มันฟัง เมื่อ tuầnก่อน ฉันเปิดเฟรมฟรีบน ‘ข้อเสนอของมงกุฎ’ และร้องอย่างเงียบ—not เพื่อเงิน เพราะครั้งหนึ่ง ฉันได้ยินลมหายของตนเองสะท้อนกลับผ่านความมืด คุณไม่จำเป็นโชค ก็แค่มีความเงียบ หากคุณกำลังอ่านเรื่องนี้ตอนสองนาฬิกา—คนเดียวในห้องพักของคุณ—ฉันเห็นคุณเช่นกัน โปรดบอกฉัน หากเคยหยุดกลางการหมุน… เพียงเพื่อนจดจำว่าใครคือคุณ