เมื่อโลกวิ่ง ฉันเลือกนั่งดูเมฆ

ฉันเติบโตในอพาร์ตเมนต์บรุคลินที่บทกวีของแม่กระซิบด้วยเปลวไฟโบราณ และอัลกอริธึมของพ่อส่งเสียงด้วยความแม่นยำเงียบ เรานั่งพูดภาษาอังกฤษตอนเช้า ภาษาจีนตอนพระอาทิตย์ และตำนานจากSagaของไวกิงก่อนนอน

บัลลังก์ไม่มีทำจากทองคำ

เกมของราชันถูกขายในฐานะการพชาก—but ฉันเห็นมันเป็นการเชื่อมโยง เครื่องหมุนไม่ได้หมุนเพื่อรางวัล—มันหายใจไปพร้อมกับคุณ แต่ละรอบคือช่วงหยุดระหว่างจังหวัด

มงกุฎของฉันทำจากความเงียบ

ฉันไม่มอบางใหญ่ ฉันเริ่มด้วย CNY 1—การคลิกเดียวเหมือนลมผ่านกระจกเปื้อน หากฉันแพ้? ฉันไม่มโกรธ ฉันดูเมฆเกิดขึ้นบนดาษหลังคาแห่งมอลเมสเบอรี—เดียวกับที่แม่วาดไว้ในบทกวีเมื่อเธอพูดว่า ‘แม้แต่ราชันก็ต้องการความเงียบ’

ชัยชนะไม่มีเรื่องเกี่ยวกับชัยชนะ

วงล้อรางวัลแห่งราชวงศ์ไม่มส่งเสียงทอง—it ส่งเสียงลมหายใจของคุณ เ chếอร์โมด ‘เร็วพอ’? มันร้องตะโกน—but กษัตริย์แท้รู้: การชัยชนะอยู่ในช่องว่างระหว่างการเดิมพัน เกมโปรดของฉันไม่ม‘ธงสงคราม’—มันคือ ‘ศาลแห่งความเงียบ’ ใน那里ทุกรอบเป็น footnotes ในปริศนาโบราณ

คุณไม่มเล่นคนเดียว

อย่าเข้าร่วมสมาคมหรือตะโกนชัยชนะบนโซเชียลมีเดีย อ้างแทนส่ง DMs มาหา凌晨3:00 — ‘ฉันรู้สึกถูกมองเห็นเมื่อหยุดไลตามา’ เป็นทางที่เราพูดตอนนี้—not ในเหรียญหรือรางวัล—but ในลมหายใจร่วมกัน.

เลือกกษัตริย์ของคุณอย่างช้าๆ

คุณไม่มจำเป็นกล้าหาญเพื่อสวมมงกุฎ คุณแค่มีความอดทน—to นั่งให้นานพอสำหรับความเงียบ เวทยาตัวแท้มิได้อยู่ในอัลกอริธึม แต่อยู่ตรงที่คุณเลือกว่าจะหยุด… dู