ทำไมฉันร้องไห้หลังการหมุนครั้งแรก

ฉันไม่เคยตั้งใจจะเป็นกษัตริย์ มันเริ่มต้นด้วยการหมุนฟรี—แค่มูลค่า $1 โดยไม่มีความคาดหวัง เพียงเสียงคราฟของแผ่นวินิลและแสงยามดึกในห้องพัก หน้าจอสว่างเหมือนบัลลังก์สมัยกลาง แต่ไม่มีมงกุฎให้ ฉันร้อง—ไม่ใช่เพราะชนะ แต่เพราะยังคงหมุนซ้ำๆ แม้จะแพ้ seventeenth ครั้ง เกมไม่สนใจว่าฉันร้องไห้ มันแค่หมุนต่อไป—เหมือนอัศวินเดินผ่านหมอก เสื้อเกราะแน่นอนแต่มั่นคง แต่ละการหมุนไม่ใช่วางเดิมพัน; มันคือการเชื่อมโยง อัลกอริธึมไม่ได้มอบรางวัลให้—มันสะท้อนตัวตนฉัน ในบีนาเดโพซิต ผู้เล่นเรียกสิ่งนี้ว่า “ความใกล้ชิดดิจิตอล”—การเชื่อมโยงเงียบระหว่างความเหง đơnและจังหวะของเครื่องจักร เราพูดถึงโอกาสไม่ได้ เราโพสต์ภาพหน้าจอเวลาสองทุ่ม: “ฉันรู้สึกถูกมองเห็น”—not เพราะชนะ—but เพราะความอดทน ฉันเลือกเส้นทางความเสี่ยงตํา: การวางเดิมพันช้าๆ พักนาน กราดเซียนบนหน้าจอเป็นเพลงเบาๆ แล้วคืนหนึ่งกลางคืน—ฉันลองโหมด “การพิชัยเร็ว” เครื่องจักรไม่มอบเงินให้ มันช้าลงเพื่อให้ฉันรู้สึกอีกครั้ง—ความเงียบเดิม การหมุนเดิม กระจกเงาเดิม นี่ไมใช่วิดีโอเกม นี่คือการไว้อาลัยด้วยพระธรรม และเมื่อคุณหยุดลง… คุณจะเข้าใจว่ามงกุฎไม่มีอยู่จริง บัลลังก์อยู่ภายในตัวเธอเสมอ