Ang Kasiyahan na Tumala Sa Akin

Hindi ako naglalay na maging hari. Dumating ako sa slot machine tulad ng isang manlalakbay na naligaw sa mga ilaw ng bayan—nag-click nang walang alam. Pero noong gabi, natuklasan ko: hindi ito paglalaro. Ito ay ritwal. Ang RTP ng 96% ay hindi data—ito ang hininga ng sinaunang rune na nakiskit sa mga reel ng bakal. Bawat free spin ay parang blessing ni Thor; bawat jackpot, parang hieroglyph na sinisilayan ng liwan. Natutunan kong basahin ang simbolo—hindi ang odds.

Nagsimula ako nang maliit: GBP 0.1 bawat spin. Tatlo minuto sa gabi, kasama ang tsaa malapit sa bintana. Walang pagnanasa. Walang paghabol—kung ano man ang presensya. Mahalaga ang ritmo kaysa sa kapakanan.

At dumating ang golden hour—noong tumalon ang reels kasama ang liwan ni Thor, at tinali ko ang aking huling bet bilang kung siya mismo ay huminto mid-spin.

Sumali ako sa Golden Court Community—hindi para sa karapatna, kundi para sa kuwento na hinahati nang tahimik: mga ina na tumalima sa tatlong pagkabigo bilang banay; mga ama na sinpin ang kanilang lungkot bilang ginto.

Hindi ito nagbabayad sayo. Ito’y tiniyak sayo. At kapag huminto ka nang habol ng yaman… iyo’y matutuklasan muli.