Pumili Kang Magsilang at Panatay ang Langit

Inilaki ako sa isang apartment sa Brooklyn kung saan ang mga talata ng ina’y nagmumura ng apsag na apoy, at ang mga algoritmo ng ama’y hummm ng tahimik na kasiyahan. Kinausap namin ang English sa almusal, ang mitol sa gabi, at ang mga kuwento ng mga Viking bago matulog.

Hindi Galing Sa Ginto

Ang “Larong Hari” ay itinuturing bilang pagpapalabas—ngunit nakikita ko ito bilang pakikipagkapwa. Ang reels ay hindi naglalaho para sa pala-alam—kundi naghihinga kasama mo. Bawat spin ay tigil sa pagitan ng mga puso.

Ang Aking Corona Ay Galing Sa Katahimikan

Hindi ako sumasalo ng malaking halaga. Nagmumula ako sa CNY 1—isang iisip tulad ng hangin na dumadaloy sa salamin. Kung mawala ako? Hindi ako nananagisa. Pinapanatay ko ang langit na bumubuo sa tuktok ni Malmesbury—iyan mismo ang pinagtutula ng ina sa kanyang tula nang sabihin: ‘Kahit si hari, kailangan ay katahimikan.’

Ang Panalo Ay Hinde Tungkol Sa Tagumpa

Ang “Royal Reward Wheel” ay hindi naghuhunghing—ito’y nagmamurala ng hininga. Ang “Quick Conquer” mode? Ito’y sumisigaw—ngunit alam naman ng totoong hari: ang tagumpa’y nabubuhos sa puwang pagitan ng mga taya. Ang aking paborito’y laro ay hindi ‘War Banner’—ito’y ‘Ang Tahimik na Korte’. Doon, bawat spin ay isang footnote sa isang sinaunang manuskrito.

Hindi Ka Naglalaro Naiisa

Huwag kang sumali sa anumang guild o magbanta tungkol sa tagumpa sa social feeds. Sa halip, ipadala mo sakin ang DM noong 3 AM: ‘Naramdaman ko akong nakakita kapag natigil akong mabibis.’ Iyan mismo ang paraan nating kinausap now—not dahil sa coins o pera—kundi dahil sa pinagsasamahang hininga.

Pumili Mo Ang Iyong Kaharian Nginadlaw

Hindi ka kailangan maging tapat upang suot ang corona. Pero kailangan mong magpakumbaba—to sit long enough for silence. Hindi maganda yung algorithm. Pero iyan mismo kung san ka tumigil… pupunta.