Noong bata ako sa tahimik na sulok ng London, nakita kong ang mga laro ay hindi para manalo—kundi para tandaan. Ang bawat spin ay isang whisiper ng pag-asa, at ang trono ay gawa sa tahimik at pagkakaibigan.

Isang pagninilay sa mga naiwan na kuwento ng isang laro na hindi nagtapos—hindi ito tungkol sa panalo, kundi sa tahimik na mga sandali na nagpapalit ng ating identity.

Hindi ito tungkol sa panan—kundi sa pagalang ng mga alaala na hindi nalilipasan. Sa kahos ng gabi, ang bawat spin ay isang hininga sa isang mundo na walang yakap.

Paano nakakaapekto ang mga hindi natapos na laro sa ating pagkakakilanlan? Tumingin tayo sa mga naiwan, hindi natapos na kwento—ang mga 'ghost saves' na nag-iisa sa isang folder. Ang mga ito ay hindi kawalan ng kahulugan, kundi bahagi ng aming kuwento.